BLOG

“How to do Great Work“

Bron: Hans op Pixabay

Achtergrond

Toen ik in 2015 als advocaat* begon, luidde het devies: specialiseren. Inmiddels ben ik er wel achter dat dat niet is wat ik wil. Althans niet als jurist. In de loop der jaren is het tij trouwens wel wat gekeerd en wordt verdieping in andere (niet-juridische) disciplines aangemoedigd. Maar dat lukte mij niet naast het werken als advocaat. Er zitten gewoon te weinig uren in een dag. En sowieso is de batterij bij mij na een dag achter het scherm of in onderhandelingen behoorlijk leeg.

Afkeer

Mijn afkeer van het verder specialiseren als advocaat kwam vooral doordat ik specialisatie wel zag gebeuren, maar verdieping in andere disciplines niet. Het eerste (specialisatie) past goed in het bedrijfsmodel van grote advocatenkantoren: het makkelijke voorwerk is door cliënten intern al gedaan, terwijl de specialist met haar rijke ervaring en kennis echt iets toevoegt. En het staat natuurlijk goed als je kan zeggen dat je alleen specialisten in huis hebt. Wat mij betreft is er met al die dingen niets mis. Het systeem werkt, specialisatie is goed. Maar het was uiteindelijk not my cup of tea.

Verdieping

Het verdiepen in andere disciplines en het zien van kruisverbanden is moeilijker op waarde te schatten en komt in de (grote) advocatuur op de tweede plaats. Wat je ook kan doen: de verdieping naar voren te halen. Bijvoorbeeld door twee studies te doen of andere nevenactiviteiten naast rechten. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd, qua inzet maar ook qua geld (als het betekent dat je langer studeert). Ik heb zelf “maar” één studie gedaan. Dus in mijn geval kwam het neer op het “volhouden” op het ingeslagen pad; niet rouwig zijn over gemiste verdieping in andere disciplines. Maar dat pad volgen wilde ik niet. En weliswaar is mijn werk nu als bedrijfsjurist ietsje breder dan één of twee specialismen, maar vanwege mijn zelfgekozen niche (energierecht) toch wel weer heel sterk ingekaderd.

Paul Graham

Bron: Sarah Harlin - Wikipedia

Met deze achtergrond en gevoelens op zak las ik de post: “How to do Great Work”

De post is geschreven door Paul Graham, programmeur en investeerder van Y Combinator. Het stuk is echt heel, heel lang. Daar wijdt de schrijver zelf ook wat woorden aan, op een punt in het stuk dat ik dat zelf niet meer verwachtte (lees het trouwens zelf maar!). Ik kan het stuk van harte aanbevelen aan iedereen die goed werk wil doen, maar nog wel zoekende is wat dat moet zijn.

Ga je je ooit nog wel specialiseren? Zo ja, waarin en wanneer?

De vraag waar ik op dit moment veel mee worstel is deze: ga je je ooit nog wel specialiseren? Zo ja, waarin en wanneer? Gelukkig biedt het stuk antwoorden, of in ieder geval ideeën, om de vragen waar ik mee zit te benaderen. Hieronder noem ik er enkele, maar het stuk zit vol interessante adviezen.

• Erkenning van het probleem: Het is gewoon moeilijk om te kiezen waar je aan wil werken, totdat je ervaren hebt hoe het is om ergens aan te werken.

• Vergroot je kans om iets te vinden: achterover leunen heeft geen zin, je moet je kans vergroten om een discipline te vinden waarin je je echt wilt verdiepen. Probeer nieuwe dingen uit, ontmoet verschillende mensen, lees veel, stel veel vragen.

• Toenemende interesse is een goed teken: als het goed is, neemt je interesse in een discipline toe hoe meer je erover leert.

• Maak wat je zelf wil maken. Aldus Graham: “The reason I mention this case explicitly is that so many people get it wrong. Instead of making what they want, they try to make what some imaginary, more sophisticated audience wants. And once you go down that route, you're lost.”

• Het vergt moed, maar niet per se planning. Omdat ik het zelf toch niet beter kan verwoorden, hier weer Graham: “I think for most people who want to do great work, the right strategy is not to plan too much. At each stage do whatever seems most interesting and gives you the best options for the future. I call this approach "staying upwind." This is how most people who've done great work seem to have done it.”

Bron: Stevebidmead op Pixabay

Een probleem met het stuk van Paul Graham is dat ik me maar deels herken in de lezer die Graham met het stuk aanschrijft. Enerzijds: ja, ik twijfel over de discipline waarin ik me wil verdiepen, ben tot op zekere hoogte ambitieus en geïnteresseerd in veel verschillende onderwerpen. Maar anderzijds lijkt het stuk met name gericht op een jong(ere) lezer, eentje die zich bij wijze van spreken alle kanten op kan en weinig niet-werkgerelateerde verplichtingen heeft. Bijvoorbeeld: in mijn ervaring vraagt het volgen van een deeltijdstudie om landschapsontwerper te worden juist heel veel planning om het goed te doen, ook op de langere termijn. Maar goed: de antwoorden die hij geeft zijn dus niet de enige mogelijke antwoorden, en mogelijk zijn ze wel niet allemaal op mij van toepassing. Toch vond ik het een heel goed stuk.

Gelukkig hoef ik nu niet meteen een antwoord op de vragen hierboven te hebben. Maar: ik wil niet te lang twijfelen, want het is wat mij betreft een fijner gevoel om te weten dat je op de juiste weg zit, en het leven is helaas gewoon te kort (of althans, de jaren waarin je gezond bent en weinig verplichtingen hebt) om alles uit te kunnen proberen wat je zou willen proberen. Door de positieve ervaringen in de eerste studieweken van mijn nieuwe studie is er in ieder geval een nieuw pad ingeslagen, en tot nu toe groeit mijn interesse nog elk moment dat ik er mee bezig ben.

* Vooruit, mijn beëdiging was een half jaar daarna (in 2016). Maar ik reken vanaf mijn eerste werkdag want die beëdiging maakte in de praktijk weinig uit. Behalve dan dat ik vanaf dat moment geschrapt kon worden en daarvoor niet lol. Gelukkig heb ik het nooit zo bont gemaakt. Phew.